Ice Bar พล็อตเรียกน้ำตาแบบเดิมๆ (ที่ได้ผล)

          กระแสเอเชียฟีเวอร์ดูเหมือนจะกระจายกันไปทั่วโลกอย่างท่วมท้น ไม่ว่าจะเป็นสินค้า, ร้านอาหาร, สถานที่ท่องเที่ยว, ศาสนาและลัทธิความเชื่อ หรือแม้กระทั่งภาพยนตร์ กระแสของเอเชียนิยมก็ได้แผ่ขยายไปอย่างน่าสนใจ และมีแนวโน้มในการสร้างรายได้ที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งน่าจะได้อานิสงส์จากการที่ชาวเอเชียได้กระจายออกไปทำมาหากินทั่วทั้งโลก เรียกง่ายๆ ว่ามีเงินที่ไหน ชาวเอเชียเราต้องไปร่วมวงกับเขาด้วย ไม่ว่าจะเป็น คนไทย คนจีน คนเกาหลี คนญี่ปุ่น รวมไปถึงคนอินเดีย เนปาล จึงทำให้เกิดความผูกพันระหว่างทวีป เวลามีอะไรเกี่ยวกับเอเชียไปเผยแพร่ที่ทวีปอื่นๆ ชาวเอเชียอย่างเราๆ ก็พร้อมจะไปอุดหนุนเพื่อนร่วมทวีป จนทำให้เอเชียมีอิทธิพลมากขึ้นเรื่อยๆ

          ในส่วนของหนังฟอร์มยักษ์จากฮอลลีวูด ก็ได้คลายมนต์ขลังลงเรื่อยๆ หากไม่ใช่หนังแบรนด์ดีๆ อย่าง Harry Potter, Pirates of the Caribbean ที่ยังมียอดขายที่น่าตื่นเต้น หนังใหม่ๆ ส่วนใหญ่จะทำกำไรสู้หนังจากเอเชียไม่ได้ แม้ว่ารายได้จะยังไม่สูงเท่า แต่ด้วยต้นทุนที่ต่ำกว่าอย่างมาก ทำให้กำไรส่วนที่เหลือมากพอที่จะดึงดูดให้หนังเอเชียไปบุกตลาดข้ามทวีปได้โดยไม่ยากเย็นนัก นี่ยังไม่ได้พูดถึง “บอลลีวูด” ของอินเดียที่สร้างหนังขึ้นแค่สนองตอบต่อชาวอินเดียทั้งพันกว่าล้านคน ก็เหลือเฟือจนแทบไม่ต้องส่งไปขายที่อื่นต่อ

          ส่วนหนังเกาหลีที่เข้ามาในบ้านเรา ก็ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะทีวีหรือภาพยนตร์ก็เข้ามาโกยเงินจากบ้านเราได้อย่างสบาย และสำหรับเดือนนี้ รำเพยอยากจะแนะนำหนังแผ่นดีๆ จากเกาหลีสักเรื่อง หลังจากที่ได้เสียน้ำตากับหนังซีรีส์เรื่อง Sorry, I love you มาแล้ว ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะมีพล็อตที่ค่อนข้างซ้ำ ประเภทลูกกำพร้าเที่ยวตามหาพ่อ โดยต้องผ่านอุปสรรคนานัปการ เล่นเอาน้ำตาท่วมจอ อะไรเทือกนี้ แต่รำเพยก็ยังคิดว่าหนังเรื่องนี้มีดีพอที่จะนำเสนอต่อทุกท่านได้คะ

          ปาร์ค จีบิน หนุ่มน้อยหน้าตี๋สนิท ที่เคยเล่นหนังเรียกน้ำตาจากเรื่อง Little Brother ได้กลับมาสร้างความประทับใจอีกครั้งในบทของ “คิมยองแร” เด็กกำพร้าที่เพื่อนๆ ก็พากันเรียกว่า ลูกไม่มีพ่อ ในเรื่อง “Ice Bar ไอติมอิ่มอุ่น” ที่ต้องออกมาหาเงินจากการขายไอติมแท่ง (ขอเรียกไอติมนะคะ เพราะถนัดปากกว่าเรียกไอศครีมหรือหวานเย็นเยอะเลย) เพื่อรวบรวมให้ได้พอที่จะไปซื้อตั๋วรถไฟไปกรุงโซล หลังจากที่ได้รู้ว่าพ่อของตนยังมีชีวิตอยู่ในเมืองหลวง

          พล็อตง่ายๆ แบบนี้แหละคะที่เรียกน้ำตาได้ผล เพราะเด็กชายยองแร ต้องอดทนอย่างมากเพื่อหาเงินให้ได้ครบตามจำนวนเงินค่าตั๋ว 840 วอน ไม่ว่าจะเป็นการท้าแข่งเดินเข้าไปในถ้ำมืดตอนกลางคืน เพื่อพนันแย่งพื้นที่ขายไอติมจากเด็กอันธพาลเจ้าถิ่น หรือต้องทนให้เจ้าของโรงงานไอติมตีเอาเวลาไอติมถูกขโมย

           นอกจากนี้ สีสันของเรื่องก็เพิ่มดีกรีขึ้นด้วยเจ้าหนูซงซู เพื่อนตัวแสบของยองแร ที่ให้คำแนะนำในการขายไอติม (แม้ว่าจะข้ามถิ่นจนกลายเป็นเรื่องก็เหอะ) ที่แสดงเป็นเด็กกำพร้าได้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู และคุณอินเบค คนงานในโรงงานไอติมที่คอยให้ความช่วยเหลือแก่ยองแร เท่าที่คนงานที่ไร้ค่าในสังคมแบบเขาจะให้ได้

          เนื้อเรื่องดำเนินไปตามสูตร มีการปูพื้น สร้างบุคลิกให้กับตัวละคร ก่อนที่จะพาไปสู่ไคลแม็กซ์ที่มีหักมุมเล็กๆ เป็นสูตรสำเร็จแบบง่ายๆ และชัดเจน ซึ่งรำเพยว่าการที่พล็อตแบบนี้ได้ผล คงเป็นเพราะความเป็นหนังเอเชียที่เราไม่คาดหวังมากนักผิดกับหนังฟอร์มยักษ์จากฮอลลีวูดที่เรามักจะคาดหวังไว้สูงจนแทบจะต้องปล่อยไคลแม็กซ์ หรือมุมฮาทุกๆ สองนาที (ยกตัวอย่างเช่น Die Hard 4.0 ที่ต้องลุ้นตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ เล่นเอาดูหนังเหนื่อยไปเลยค่ะ)

          ความเป็นเอเชียยังมีส่วนช่วยเชื่อมความรู้สึกของเรากับเนื้อเรื่องได้ง่ายขึ้น ซึ่งอาจจะเรียกว่าถูกปากก็ได้ ทั้งบรรยากาศ ตัวอาคารบ้านเรือน ขนบธรรมเนียมประเพณีที่ไม่ต่างจากเรามากนัก ทำให้สื่อสารกันได้ชัดเจน ฉากบ้านเก่าทำให้หนังดูเก่าลงได้โดยไม่ต้องบอกให้เมื่อยปาก

          ฉากที่ประทับใจรำเพยมีอยู่หลายฉาก เช่น ฉากตอนที่ยองแรกับซงซูไปกินไอติมแท่งแรกในชีวิตกัน หรือตอนที่ทั้งคู่เต้นรำด้วยความสนุกสนาน ที่น่ารักมากๆ แล้วยังมีภาพหน้าของยองแรตอนที่ได้ตั๋วรถไฟที่แสดงสีหน้าได้อย่างสุดยอด ทำให้รำเพย อดยิ้มไปด้วยไม่ได้

         ส่วนฉากที่ทำให้รำเพยหลั่งน้ำตา ก็มีหลายตอนเช่นกันค่ะ แค่ฉากที่ยองแรนั่งร้องไห้บนรถไฟเพียงฉากเดียว ก็เรียกน้ำตารำเพยได้จนจบเรื่องเลยทีเดียว แต่รำเพยคิดว่าอุบไว้หน่อยดีกว่า เดี๋ยวบอกหมดแล้วจะไม่สนุก รำเพยอยากให้ท่านผู้อ่านได้ชมหนังเรื่องนี้จริงๆ คะ

         หนังแผ่นเรื่องนี้ รำเพยให้ 7.5 จากสิบได้เลยค่ะ สำหรับ “Ice Bar ไอติมอิ่มอุ่น” เรื่องนี้...

-- รำเพย --