เช้าวันต่อมา พวกเราตื่นมาประมาณเจ็ดโมงเช้า เลยค่อยๆ ใช้เวลาอย่างมีความสุขกับสภาพแวดล้อมในโรงแรมที่ออกแบบไว้อย่างดี ฉาบไว้ด้วยไอหมอกสีขาวและหนาวเย็น และด้วยอุณหภูมิราวๆ สิบองศา พวกเราเลยได้ใส่เสื้อหนาวกันเล็กน้อย ส่วนผมก็ได้ลองใส่ “กางเกงม้ง” ที่ไปซื้อมาตอนอยู่บนหมู่บ้านบนดอยปุย ก็ดูเท่ห์ไปอีกแบบ ทำเอาพวกพนักงานโรงแรมเข้าใจผิด นึกว่า พวกญี่ปุ่นมาพัก เพราะไม่นึกว่าจะมีคนไทยคนไหนจะเพี้ยนถึงขนาดใส่กางเกงแบบนี้ลงมาเดินเล่น ท้าทายสายตาแขกเหรื่อในโรงแรม...

        ตกสายหน่อย พวกเราก็ค่อยๆ ลงมาทานอาหารเช้าที่โรงแรมจัดไว้ให้ ซึ่งลักษณะของอาคารจะเป็นแบบศาลาขนาดใหญ่ สูงราว 10 เมตร หลังคาซ้อนสองชั้น และเปิดโล่ง ยกเว้นในส่วนครัว ซึ่งแบ่งออกเป็นสองส่วน คือครัวเปิดส่วนหนึ่ง และครัวปิดสำหรับบริการอาหารที่ต้องผัดๆ ทอดๆ อีกส่วนหนึ่ง โดยส่วนครัวเปิดจะสามารถให้บริการแบบบุฟเฟต์ได้ และดูสะอาดสะอ้านน่าทานมากทีเดียว แต่เพื่อสุขภาพ ผมเลยขอผ่านอาหารเช้าแบบ American Breakfast ที่เต็มไปด้วยนมและเนยไป และไปขอเบิ้ลข้าวต้มเนื้อปลากระพงหอมๆ กับน้ำผลไม้รวมแก้วเล็ก ส่วนเด็กๆ ก็ขอคล้ายๆ กัน เลยอิ่มกันถ้วนหน้า

        หลังอาหารเช้า พวกเราตกลงที่จะไปเดินเล่นในตัวเมือง แล้วค่อยออกไปเที่ยวสถานที่ต่างๆ ในเมืองปาย แต่พอออกมาถึงร้านมิตรไทยที่โด่งดังจากภาพยนตร์ และกลายเป็นที่ๆ คนชอบไปเขียนโปสการ์ดส่งให้กัน ลูกๆ ผมก็ไปเขียนส่งให้เพื่อนกับเขาด้วย นึกไม่ถึงว่าเด็กเดี๋ยวนี้ อายุไม่ถึงสิบขวบก็รู้จักส่งจดหมายให้เพื่อนแล้ว ไม่เหมือนรุ่นผม กว่าจะเขียนจดหมายถึงเพื่อนก็ปาเข้าไปมัธยมโน่น

        ในระหว่างที่คุณลูกเขียนโปสการ์ด คุณแม่ก็ช็อปปิ้งเสื้อยืดเอาไปเป็นของที่ระลึก ส่วนผมก็แวะเข้าร้านกาแฟ All about Coffee ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม คอยเก็บภาพคนเดินผ่านไปมาแถวนั้น ดูๆ แล้วก็แปลกดี เพราะเมื่อตอนมาเมืองปายครั้งแรกของผม ร้านแถวนี้ เป็นร้านเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไร แต่พอไปอยู่ในภาพยนตร์ ก็กลายเป็นจุดที่นักท่องเที่ยวทุกคนต้องมา และต้องมาส่งโปสการ์ดที่นี่อีกด้วย

        จากตรงนั้นมาอีกหน่อย ก็ยังมีร้านขายของที่ระลึกน่ารักๆ หลายร้านทีเดียว แต่ร้านพวกนี้ค่อนข้างเปิดสาย ราวๆ สิบเอ็ดโมง ซึ่งพวกเราก็ได้แวะไปซื้อของติดไม้ติดมือมาฝากคนในออฟฟิศกันหลายชิ้นไม่ว่าจะเป็น โปสการ์ดสวยๆ พวงกุญแจน่ารักๆ (ที่เจ้าของร้านบอกว่ามีขายที่นี่ที่เดียว) หรือแม้กระทั่งกระเป๋าหน้าตาดีหลายต่อหลายใน จะมียกเว้นก็แต่เจ้าลูกชายของผมที่อ้อนวอนขอซื้อนาฬิกาที่ “จ๊าบ” มากมาเรือนหนึ่ง เพราะนอกจากจะหน้าตาประหลาดจนดูเวลาแทบไม่รู้เรื่องแล้ว เจ้านาฬิกาเรือนนี้ยังเดินถอยหลังได้อีกด้วย!!!

        พอได้ของมาเพิ่มความหนาแน่นในท้ายรถ Fortuner ของพวกเราแล้ว เราก็กลับมานอนพักที่โรงแรม เพราะอากาศที่หนาวเย็นในตอนเช้า กลับกลายเป็นร้อนอบอ้าวในตอนกลางวัน จนต้องมาแวะเติมแอร์ที่ห้องพักซะหน่อย จนตกเที่ยง พวกเราก็ค่อยๆ ออกเดินทางกันไปเที่ยวที่วัดน้ำฮู แวะไปทานอาหารที่ร้านอาหารของชาวละหุ ก่อนที่จะเลยไปน้ำตกหมอแปง ที่มีน้ำแห้งๆ ไหลกระปริบกระปรอยผ่านก้อนหินใหญ่ เลยดูไม่ค่อยสมกับเป็นน้ำตกยังไงไม่รู้ พวกเด็กๆ กับภรรยาผมเลยไม่ยอมลงไป ผมก็เลยขี้เกียจเก็บภาพไว้เป็นที่ระลึกเหมือนกัน พวกเราเลยวนรถกลับโรงแรมเพื่อตั้งต้นก่อนไปเที่ยวสะพานเก่า

        ขากลับ ผมสำคัญผิดนึกว่าตัวเองจำทางได้ เพราะการ์มินที่พึ่งพิงของผม ก็ไม่มีรายละเอียดใดๆ ในเมืองปาย มีแค่ถนนให้ดูอยู่สองสามเส้นเท่านั้น ผมก็เลยต้องอาศัยจำและคลำทางเอาเอง ซึ่งผลก็คือ “หลงสนิท” เพราะนึกว่ากลับมาทางเก่า แต่กลับมาโผล่เอาอีกที่หนึ่ง ยังดีที่ไปเจอเอาสนามบินปาย เลยรอดกลับมาที่โรงแรมจนได้

        พอกลับมาตั้งต้นที่โรงแรมได้ ครอบครัวของเราก็ออกตระเวณไปเก็บภาพต่อที่สะพานเก่า ก่อนที่จะย้อนกลับไปที่ “กองแลน” หรือ “Pai Canyon” เพื่อเก็บภาพช่วงพระอาทิตย์ตก โดยกองแลนนี้จะมีลักษณะคล้ายกับแพะเมืองผี แต่มีขนาดเล็กกว่า ที่สำคัญ ผมไม่ค่อยเห็นคนไทยไปเที่ยวที่นี่สักเท่าไร ตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปเมื่อหลายปีก่อน ก็มีคนไทยคือผมกับภรรยาเท่านั้น ที่เหลือก็เป็น ฝรั่งหลากหลายเชื้อชาติ บวกญี่ปุ่นอีกนิดหน่อย และคราวนี้ก็เหมือนกัน คือมีพวกเราเป็นคนไทยกลุ่มเดียว ที่เหลือก็เป็นชาติอื่นหมด

        และดูเหมือนบนกองแลน พระอาทิตย์จะตกช้าเป็นพิเศษ เพราะเราต้องรอนานเกือบชั่วโมง เพื่อให้แสงอาทิตย์ได้ตามที่ต้องการ จากนั้น พวกเราก็รีบลงมาก่อนที่จะฟ้าจะมืดสนิท เพราะการเดินลงจนเนินช่วงที่ไม่มีแสงแล้ว ค่อนข้างอันตราย จากนั้น พวกเราก็กลับไปทานมื้อค่ำในเมือง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นคิวของร้าน “บ้านปาย” ที่มีประตูไม้บานเฟี้ยมเก่าๆ ประดับอยู่ที่หน้าร้าน และเป็นร้านที่ผมกับภรรยาเคยมาทานกันเมื่อตอนที่ไปเที่ยวปายในครั้งที่แล้ว

        ร้านบ้านปาย มีอาหารหลายชนิดที่อร่อยมากๆ ตั้งแต่อาหารไทย อาหารอิตาเลียน และสเต็ค ทำให้เจ้าตัวเล็กของผมติดใจเอามากๆ แถมราคายังไม่แพงมากนัก เช่น ปลาทับทิมทอดราดพริก ราคาจานละร้อยแปดสิบบาท เนื้อนุ่มในกรอบนอก อร่อยเชียว นึกถึงแล้วยังน้ำลายสออยู่เลยครับ

        จบจากมื้ออร่อย พวกเราก็กลับไปที่โรงแรม เพราะมีนัดกับทางเจ้าหน้าที่ของโรงแรมให้เตรียม “โคมลอย” ให้พวกเรา แม้ว่าจะไม่ตรงกับเทศกาลใดๆ แต่ในเมืองก็ยังมีร้านขายโคมลอยเหล่านี้ ให้กับนักท่องเที่ยวอย่างพวกเราได้มีกิจกรรมที่งดงามได้เล่นกันในตอนดึก