และที่โรงแรมนี้เอง ที่พวกเราได้ทดลองเล่นโคมลอยตามคำแนะนำของพนักงานโรงแรม ทำให้โคมของพวกเราลอยติดลมบน จากสระว่ายน้ำในโรงแรมข้ามไปในทุ่งที่ไกลออกไปหลายร้อยเมตรทีเดียว
เช้าวันอังคาร หมอกลงจัดอีกเช่นเคย อากาศก็เย็นสบาย

        พวกเราเหลือเป็นแขกกลุ่มสุดท้ายที่ยังคงพักในโรงแรมในช่วงโลว์ซีซั่นเช่นนี้ ทางโรงแรมจึงงดจัดบุฟเฟต์ และมารับ Order เป็นจานๆ ไป โดยที่เราสามารถเลือกสั่งได้จนกว่าจะอิ่ม ถือเป็นบริการที่ดีและมีความรับผิดชอบมากทีเดียว

        หลังอาหารเช้า ผมและภรรยาตั้งใจจะไปเก็บภาพที่ย่านชานเมืองที่เราเคยนั่งรถม้าผ่านตอนมาเมืองปายครั้งแรก แต่ดูเหมือนพวกเด็กๆ จะติดใจใช้บริการในห้องสมุดของโรงแรมเสียมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นเกมส์สนุกๆ หรือหนังสือดีๆ หลายเล่ม เด็กๆ เลยปล่อยให้ผมและภรรยาไปถ่ายภาพอย่างอิสระกันสองคน

        เราสองคนเลยเริ่มจากถนนแถวสิบสองปันนา แวะเรื่อยไปทางถนนที่เราเคยผ่าน แต่ดูเหมือนอาการ “บ้าถ่ายภาพ” จะยิ่งหนัก เพราะเราทั้งคู่แวะทุกๆ ระยะสิบห้าเมตร เรียกว่าเก็บภาพกันแทบทุกฝีก้าว ขึ้นรถได้ไม่ถึงนาที ก็ลงมาอีก ดูแล้วก็สนุกดี ภรรยาผมถ่ายภาพวัวมาเกือบทุกตัว ตัวละหลายๆ ภาพ ยังกับจะเอาไปขึ้นทะเบียน นี่ถ้ามีเวลามากขึ้นอีกนิด ผมว่าภรรยาผมคงได้รู้จักวัวแถวนั้นครบทุกตัวแน่นอน

        เราสนุกกับการถ่ายภาพผ่านสะพานข้ามแม่น้ำปาย จนขึ้นไปถึงศาลาที่ตั้งอยู่กลางดอยแล้วค่อยย้อนกลับมาที่โรงแรม และในระหว่างทาง ผมก็ขับหลงอีก จนไปเจอต้นนางพญาเสือโคร่งต้นใหญ่มีดอกเต็มต้น เลยได้ถ่ายรูปกันอีก ดีที่ว่าถนนในปายไม่ซับซ้อนนัก อาศัยจำทิศทางให้แม่นๆ ก็สามารถกลับมาที่เดิมได้
หลังจากกลับมาลองทานอาหารเที่ยงที่โรงแรม พวกเราก็จำใจต้องเช็คเอาท์ เพื่อเดินทางกลับไปเชียงใหม่ ก่อนที่จะกลับกรุงเทพในวันถัดมา แต่ดูเหมือนอาหารเที่ยงที่โรงแรมไม่อร่อย หรือน่าประทับใจเท่ากับมื้อเช้า ยิ่งเมื่อนำไปเทียบกับค่าอาหารที่ค่อนข้างจะแพงไปสักหน่อย

        พวกเรากลับมาถึงเชียงใหม่และตรงไปที่โรงแรมธารินเช่นเดิม เพราะต้องการห้องชุดเดิมที่ต่อกัน เช่นเดียวกับตอนขามา จะได้ไม่ต้องคิดมาก พอได้ห้องแล้ว พวกเราก็ออกไปหามื้อเย็นทานกันที่ห้วยแก้ว แต่ดูเหมือนพวกเราจะเหนื่อยกันพอสมควร เลยไม่ค่อย Appreciate กับทิวทัศน์รอบข้างเท่าไร และยิ่งมีคนมาสูบบุหรี่ที่โต๊ะข้างๆ ภรรยาผมกับเด็กๆ เลยไม่ค่อยมีความสุขกับมื้ออาหารเอาซะเลย

        แม้ว่าร้านอาหารริมห้วยแก้วจะเป็นที่โล่ง แต่ดูเหมือนช่วงที่เราไปนั้น เป็นตอนที่กำลังออกข่าวว่าเชียงใหม่มีมลพิษสูงกว่าค่ามาตรฐาน เพราะอากาศไม่สามารถลอยออกจากหุบเขาได้ ดังนั้น เราเลยคิดไปด้วยว่าเจ้าควันบุหรี่จากโต๊ะข้างๆ คงไม่สามารถลอยออกไปได้ เลยวนเวียนอยู่แถวโต๊ะเราให้เป็นที่น่ารำคาญทีเดียว

        เช้าวันสุดท้าย พวกเราออกเดินทางจากโรงแรมราวๆ แปดโมงครึ่ง เลยไปแวะซื้อของฝากให้แน่นท้ายรถเข้าไปอีกที่ร้าน “วนัสนันท์” จนเกือบสิบโมง ถึงได้ยอมออกจากเชียงใหม่ แต่ด้วยความที่อยากจะชดเชยเวลา ผมเลยขับเร็วไปหน่อย จนถึงด่านตรวจแถวๆ เถิน ที่ตำรวจไปตั้งด่านเรียกไปเสียค่าปรับจากกระเป๋าซะสองร้อย ผมถึงได้ผ่อนความเร็วลงได้บ้าง

        อันที่จริง ในวันนั้น จะว่าไป พวกเราก็ไม่ใช่รถคันเดียวที่เสียค่าปรับ เพราะยังมีรถอีกหลายต่อหลายคันที่โดนเรียก เพราะทางตำรวจได้ตั้งด่านตรวจจับความเร็วระหว่างทาง และได้วิทยุมาบอกทางด่านให้เรียกรถคันไหนบ้าง ผมก็เลยเถียงไม่ออก ในขณะที่ลูกๆ ตกใจกันใหญ่ เพราะไม่เคยเห็นเลยกลัวว่าผมจะถูกจับไปจริงๆ

        จากนั้น ผมก็ได้ขับรถแบบคนปกติบ้าง ไม่เร็วหรือไม่ช้าเกินไป โดยเฉพาะแถวๆ จังหวัดตาก ที่ตำรวจที่ด่านได้เตือนมาว่าจะมีอีกด่าน และยังได้แนะนำอีกว่า ถ้าโดนเรียกอีก ให้เอาใบเสร็จให้ดูก็ได้ เผื่อตำรวจที่ด่านโน้นจะเมตตาไม่ปรับซ้ำสอง แต่จนแล้วจนรอด ผมก็ไม่ได้เจอกับด่านนั้นอีก สงสัยจะขับช้าหรือด่านเลิกไปซะก่อน

        พวกเราเดินทางผ่านจังหวัดตาก กำแพงเพชรที่มีเฉาก๊วยอร่อยมาก จนมาถึงนครสวรรค์ที่เราได้แวะซื้อขนมโมจิอีกหลายกล่อง ก่อนจะเข้าอยุธยา แล้วค่อยแยกไปขึ้นทางด่วนเพื่อเข้ากรุงเทพที่ด่านงามวงศ์วานราวๆ ห้าโมงเย็น ที่มีรถติดแน่นขนัด จนต้องใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงกว่าจะกลับถึงบ้านในที่สุด

        เฮ้อ...และแล้วก็ได้จบซะทีครับ สำหรับทริป “เลี้ยวซ้ายไปเมืองปาย” ของผม ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าคงจะมี ทริปทำนองนี้มาให้อ่านกันอีกในอนาคตอันใกล้นี้ หากไม่เบื่อไปซะก่อนนะครับ... ขอบคุณครับ....